Een van de vele dingen, die ik maar niet kan begrijpen is waarom Danny Schmidt niet even bekend is als, pakweg Bruce Springsteen. Niet dat hun muziek veel met mekaar te maken heeft, maar wat Schmidt nu al tien platen lang op de luisteraar afvuurt, is van een zelden geziene kwaliteit en dus zou de man veel en veel meer bekendheid verdienen. Denk ik.

De nieuwe plaat kwam er na een crowdfundingcampagne en bevat tien staaltjes van ’s mans kunnen als tekstschrijver: poëzie, jawel, maar dan van het soort dat het resultaat is van heel scherp observeren, van zichzelf en zowat alle andere mensen en hun gedragingen in vraag te stellen en daar dan een tekst over te maken, die je als lezer en luisteraar meer dan eens ademloos doet toekijken en -luisteren. Ik weet niet hoe snel het schrijfproces bij Danny verloopt, maar ik zou durven denken dat er veel, heel veel geschrapt en herdacht wordt, vooraleer hij met een tekst en de daarbij horende melodie de studio in duikt. Dit is namelijk van een zodanig grote perfectie, dat je het, als gewone sterveling, nauwelijks voor mogelijk houdt. In enkele minuten tijd kan Schmidt een situatie oproepen, ze in detail beschrijven en daar dan personages laten in rondlopen, die werkelijk van vlees en bloed worden. Zelf ben ik niet zo’n tekstenmens, maar deze keer ben ik wàt blij dat alle teksten op Danny’s website terug te vinden zijn: daardoor kon ik keer op keer luisteren, lezen en (proberen te- begrijpen.

Begrijpen hoe hij in opener “Just Wait till they See You” zijn kleine dochtertje beschrijft en daarbij van trots, bezorgdheid en vaderliefde overloopt. Of hoe hij in de titelsong de (lesbische) liefde zo fraai in woorden vat, met daarbij de wetenschap en Marie Curie als hulpmiddelen. Of hoe hij zijn liefde voor partner Carrie Elkin in een prachtig stuk poëzie omzet in “Blue-Eyed Hole In Time”, hoe hij het in nauwelijks verholen bewoordingen over Bob Dylan heeft in “Newport ’65”, waarin de volgende machtige strofe voorkomt, inclusief harmonica-referentie:

Come gather round people wherever you roam
And admit that you've stripped your own god to the bone
And accept it that soon you'll be praying alone
Like you never had listened at all
As if you never had listened at all.

Ik denk niet dat ik in jaren een straffere song gehoord heb, al moet ik mezelj al meteen een beetje corrigeren: dat is namelijk wat ik minstens vijf keer gedacht heb bij verschillende songs van deze indrukwekkende plaat. Ook “Last Man Standing” is zo’n parel, die, net als de hele plaat overigens, mee vorm gegeven wordt door goed volk als de al genoemde Carrie Elkin, drummer Colin Agnew en multi-instrumentalisten Will Robertson en Fats Kaplin. Een bijzondere vermelding verdienen de backing vocalisten Mira Staley Costa, Cara May Gorman en Chuck E. Costa, die bij waar gewenst de melodieën van Danny -je zou meer dan eens zweren dat je een nummer el ergens eerder hoorde, zo vlot liggen ze in het gehoor,- van nog een tikkeltje extra voorzien.

Och, ik lijk wel betaald door de platenfirma of zo…maar dit is een plaat in eigen beheer en ze is gewoon van A tot Z fantastisch. Luister gewoon naar de slotsong “We Need a Better Word”, waarin Danny uitlegt waarom we van het woord “miskraam” af zouden moeten geraken. Dan kun je toch alleen nog heel diep het hoofd buigen en nederig zwijgen, zeker?
Bij deze dus…wat een plaat !

(Dani Heyvaert)